Als je ouders je niet accepteren zoals je bent

‘Als ik anders was geweest, beter, dan zouden mijn ouders me nooit zo behandeld hebben.’

De psycholoog kijkt geschrokken op van haar kladblok. ‘Wil je dat nog eens herhalen?’

‘Nou, ik ben altijd een teleurstelling geweest voor mijn vader en moeder. Ik ben niet de dochter die ze hadden gewild. Als ik meer mijn best had gedaan om te zijn zoals zij wilden dat ik was, zouden ze me nooit zo afgestoten hebben.’

‘Stel je voor Sarah, dat een van je kinderen dit later tegen je zegt. Dat als zij zich beter hadden gedragen als kind, jij ze wel zou hebben geaccepteerd. Wat zou je dan tegen ze zeggen?’

Stilte.

Ik zou zeggen dat kinderen nooít iets verkeerd kunnen doen. Dat kinderen per definitie onschuldig zijn. En dat ik altijd van ze gehouden heb, precies om wie ze zijn.’

‘Zeg het eens tegen hen. Doe alsof ze hier zijn en praat tegen ze.’

‘Dat kan ik niet. Ik zal er altijd alles aan doen om te zorgen dat ze zich veilig, geliefd en vertrouwd voelen.’

‘We doen even alsof. Praat maar even tegen ze, alsof ze hier aanwezig zijn.’

Ik krijg een brok in mijn keel en onderdruk de behoefte om te huilen.

‘Lieve James en Ben, mama houdt zielsveel van jullie, precies zoals jullie zijn. Mijn liefde is onvoorwaardelijk en zal dat altijd blijven. Jullie kúnnen niets verkeerd doen. En als dat wel zou gebeuren, weet dat ik ook dan altijd achter jullie zou staan, en er alles aan zou doen om je te helpen. Ik houd van jullie met heel mijn hart.’

Psycholoog: ‘Oh dus zij kunnen niets fout doen, maar jij kon dat als kind wel? Jij bent wel schuldig aan alle ellende die je ouders je hebben aangedaan?’

‘Nee…’

‘Wat zeg je?’

‘Nee, dat ben ik niet. Dat weet ik rationeel, maar gevoelsmatig druist het er tegen in. Er móet toch een verklaring zijn dat ze me behandeld hebben zoals ze gedaan hebben?’

‘Ja Sarah, maar die lag niet bij jou. Je was een kind. Je overleefde. Je deed het op je allerbeste. Jíj bent hier niet degene die gefaald heeft.’

Diep van binnen weet ik dat ze gelijk heeft. Maar sinds ik zelf moeder ben, en juíst ervaar hoe extreem dol ik op mijn zoons ben, pijnigt het me des te meer dat ik deze liefde als kind heb moeten missen. Het maakt me verdrietig, boos. Maar tegelijkertijd praat die stem op de achtergrond door… ‘Als je toch iets beter je best gedaan zou hebben, dan…’

Waarschijnlijk was het dan nog steeds niet goed genoeg geweest. Want ik heb nooit iets fout gedaan, ik was het kind in de relatie. Nu mezelf hier nog even van overtuigen.